Nenikhkamen, nenikhkamen!

by
  Sanırım Bodrum'da M.Ö. 484 yılında doğan tarihçi Heredot, ismini duymayan kalmamıştır. Heredot Baba, tam 2500 yıl önce Pers ve Yunan ordularının Maraton Savaşı'nı anlatır. Efsaneye göre bu küçük köyde, 100 bin kişilik bir Pers ordusuyla 10 bin Yunan askeri çarpışır. Yunanlılar bu savaşı kazanır ve zaferi Atina'ya bildirmek için Philippides'i haberci olarak gönderirler. Philippides, 42 kilometre boyunca hiç durmadan koşarak Atina'ya ulaşır. Meclisin içine girerken "Nenikhkamen, nenikhkamen!" (Kazandık, yendik!) diye bağırır ve oracıkta yığılıp hayatını kaybeder.


 Maraton'dan Atina'ya kadar olan mesafe, 42.195 metre olarak kabul edilir ve bu uzunluk Philippides'in anısına koşulur. İlk kez 1896 Atina Olimpiyatları'nda başlayan "Maraton" yarışı, 1921'de bu standart mesafe olarak belirlenmiştir.


Yorumlar

  1. Adsız23 Nisan 2019 17:28

    Güzel ve ilgi çekici bir yazı olmuş, paylaşımınız için teşekkürler. Maratonun adı gerçekten inanılmaz bir anlam taşıyormuş.

    YanıtlaSil
  2. Akil Hoca24 Nisan 2019 00:09

    Batı eski Yunan medeniyetini bir şekilde günümüzde yaşatmayı başarıyor. Darısı bizim başımıza.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yine Yeşillendi Finduk Dalları

by
Resim
  Twitter da uzunca bir zamandır takib ettiğim bir abimiz var. İstanbul Anadolu yakasından bolca kedi, köpek, çiçek, böcek kuş gibi paylaşımlar yapmakta.Ama en çok üzerinde durduğu bir konu var. Ağaçlar. İşte bizim de asıl sözünü edeceğimiz şey "park ve yol" kenarlarında dikilen ağaçlar. Hepimiz bir yerden bir yere giderken yol kenarlarında belediyeler tarafından (bütün belediyelerin bir "park ve bahçeler" şubesi var) dikilen ağaçları görüyoruz. En çok dikilen ağaçlar genelde "süs çamı" gibi "meyvesiz ağaçlar. Konuyu nereye götüreceğimi söyleyeyim. 25 yaş ve altı neslin artık "meyveleri" marketlerden başka bir yerde görme şansı kalmadı. Hatta gerçek midir bilmiyorum ama çocukların "meyve ve sebzeleri" marketlerde mi yetiştirildiğini  soranların olduğunu yazıyorlar.   Ne kadar "acı" bir durum çocuklarımızın meyveleri "dalından" koparıp yiyememedikleri bir "çağa" doğmuş olmaları. Her şeyin paketlenip &qu
Devamı

Vira Bismillah! Vahide, Saniye... Rabiya.

by
Resim
 Çok uzun zamandır istediğim bir şeydi; okuduğum kitapları, izlediğim filmleri, gezdiğim yerleri, yemekleri, müzikleri kısacası hayata dair her şeyi paylaşmak. Hayata dair o kadar çok şey var ki insan hayatında, bunların kimselerle paylaşmadan, saklı kalması çok büyük bir kayıp bence. Bizim belki çok önemli anılarımız yok ama çok önemli kişilerin hiçbir şey anlatmadan bu dünyadan göçmeleri bana çok acımaz gelir hep.Adam yıllarca çok önemli kararlar almış, önemli olayların içinde yer almış ama tek bir laf etmeden göçüp gidiyor. Ne bir hatıra ne bir röportaj. Ya da bu hazine değerinde hatıralar birilerinin elinde heba olup gidiyor. Neyse biz kendimize saygımızı yitirmeden bir şeyler paylaşabiliriz bence. Samimi, gerçek ve özgün olsun yeter.  Bu gün okuduğum bir yazı hem tebessüm hemde hüzne yol açtı. Yazıda bizim Anadolu da çokça karşılaştığımız kadın isimleri ile ilgiliydi. Saniye, Vahide, Rabia. Peki neyi ilginç bu isimlerin? Arapça "birinci, ikinci, üçüncü, dördüncü" anlamın
Devamı

Başlarken...

by
Resim
 Blog ismini ne seçeyim diye düşünürken, filmini de seyrettiğim bu "muhteşem" yerli ve milli (mi?) ağacımız aklıma geldi. Çocukluğu köy yerinde geçmiş hemen herkesin görüp bildiği bir ağaç, "Ahlat" ağacı". İnternet'ten baktığımda "doğa" ortamında kendiliğinden yetişen "yabani armut" olarak geçiyor. Peki neden "Ahlat ağacı"? Dedim ya "muhteşem" bir ağaç. Her türlü iklim koşullarında  rahatça yetişebiliyor. Kendi kendime şu soruyu sordum, peki bu ağaç "şehirde" yetişir miydi? Şehirde 40 yıl yaşayabilir mi? Meyveler verebilir miydi?  Yaşı benim gibi 40' ı aşmış orta kuşak, çoğunlukla çocukluğu köyde geçmiş, sonra da şehre atılıvermiş yaban armutları gibi değil miyiz? Ne köylülüğümüz kaldı, ne şehirli olabildik. Bir tarafımız hep yabanıl kaldı. Uyumsuz, rahatsız, iğreti... Kendimi bildim bileli "şehirde" hep rahatsız hissediyorum. Şehirde 40 yılı devirdim, ama her fırsatta köye akmak için can atıyo
Devamı